1. منابع طبیعی: این مناطق می‌توانند دارای منابع طبیعی ارزشمندی باشند، از جمله نفت، گاز، معادن، و آب زیرزمینی.
2. پتانسیل کشاورزی: با بهره‌برداری از سیستم‌های آبیاری کارآمد، می‌توان در این مناطق کشاورزی انجام داد و محصولات مختلفی را کشت کرد.
3. پارک‌ها و جاذبه‌های گردشگری: طبیعت خاص این مناطق می‌تواند جذابیت‌های گردشگری را افزایش دهد، به ویژه برای علاقه‌مندان به کوهنوردی، صحراپیمایی و مشاهده زیبایی‌های طبیعت.
4. انرژی خورشیدی: از آنجا که مناطق حاشیه کویر دارای آفتاب فراوانی هستند، انرژی خورشیدی می‌تواند یک منبع انرژی پایدار برای این مناطق فراهم کند.
راهکارهای بهره‌برداری از این ظرفیت‌ها شامل:
1. توسعه زیرساخت‌ها: ساخت و بهبود بنیه‌های اقتصادی و اجتماعی در این مناطق می‌تواند این ظرفیت‌ها را بهره‌مند سازد.
2. تحقیق و توسعه فناوری: ارتقاء فناوری‌های کشاورزی، استخراج منابع، و انتقال انرژی می‌تواند به بهره‌برداری بهینه از این مناطق کمک کند.
3. توسعه گردشگری پایدار: حفظ محیط زیست و ارائه خدمات گردشگری پایدار می‌تواند جذابیت‌های گردشگری در این مناطق را افزایش دهد و اشتغال محلی ایجاد کند.
در مناطق کم آب و کم باران، استفاده از الگوهای کشت کارآمد و پایدار می‌تواند به کاهش مصرف آب و افزایش بهره‌وری کمک کند. برخی از الگوهای کشت مناسب در این مناطق عبارتند از:
1. کشت نگهدارنده آب (Dry Farming): این روش شامل کشت محصولاتی است که به حداقل آب نیاز دارند. مثال‌هایی از این محصولات شامل زیره، پنبه، گندم و جو می‌باشند.
2. کشت درختان مقاوم به خشکسالی: درختان مانند زیتون، انگور، و انواع درختان میوه مقاوم به کم آبی هستند و می‌توانند به عنوان منابع درآمدی پایدار در این مناطق استفاده شوند.
3. استفاده از سیستم‌های آبیاری قطره‌ای: این سیستم‌ها به محصولات این امکان را می‌دهند که به دقت و در مقدار دقیق آبیابی شوند، که می‌تواند به صرفه‌جویی در مصرف آب کمک کند.
4. کشاورزی خشک (Dryland Farming): این نوع کشاورزی به محصولاتی اشاره دارد که در شرایط کم آبی می‌رویند، مانند حبوبات، آفتابگردان، و کلزا.
5. کشت مخلوط (Inter-cropping): در این روش، محصولات مختلف با نیازهای آبی متفاوت در یک زمین کشت می‌شوند. این کمک می‌کند تا آب بهینه‌تر توزیع شود و از زمین کشاورزی بهره‌وری بیشتری حاصل شود.
استفاده از این الگوهای کشت، همچنین بهره‌وری در مصرف آب و حفاظت از منابع آبی محلی را ارتقا می‌دهد و می‌تواند به مقابله با چالش‌های کم آبی در مناطق خشک کمک کند.
استخراج کامل از آینده اشتغال‌زایی یک کشور به عوامل مختلفی بستگی دارد از جمله راهبردهای اقتصادی، توسعه فناوری، سیاست‌های اشتغالی، و چالش‌های جمعیتی. با این حال، در صورتی که ایران می‌خواهد در آینده اشتغال زیادی ایجاد کند، می‌تواند به راهبردهای زیر توجه کند:
1. توسعه صنایع دانش‌بنیان: سرمایه‌گذاری در فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT)، هوش مصنوعی، اینترنت اشیاء، و تکنولوژی‌های دیگر می‌تواند به ایجاد شغل‌های پیشرفته کمک کند.
2. توسعه صنایع تولیدی: ارتقاء صنایع مانند خودروسازی، الکترونیک، نیروگاه‌های خورشیدی و بادی، و فناوری‌های پاک و نوظهور می‌تواند اشتغال زیادی در کشور ایجاد کند.
3. ترویج کارآفرینی و کارهای خودکار: حمایت از کارآفرینی و کارهای خودکار (مانند رباتیک) می‌تواند به ایجاد کارهای نوآورانه کمک کند.
4. توسعه صنعت گردشگری: ایران با تاریخ و فرهنگ غنی خود می‌تواند به گردشگری فرهنگی و طبیعی سرمایه‌گذاری کند و از این طریق اشتغال زیادی ایجاد کند.
5. ترویج کارهای مرتبط با محیط زیست: صنایع مرتبط با انرژی‌های تجدیدپذیر، مدیریت آب و پسماند، و تولید محصولات دوستدار محیط زیست می‌توانند به اشتغال زیادی در آینده منجر شوند.
6. توسعه کارهای مرتبط با سلامتی و بهداشت: صنایع بهداشتی، بهداشت الکترونیکی، و خدمات بهداشتی می‌توانند به ایجاد اشتغال در حوزه سلامتی کمک کنند.
استراتژی‌های مختلف ممکن است بسته به سیاست‌های دولتی و تغییرات جمعیتی تغییر کنند، اما تنوع در صنایع و حمایت از نوآوری و کارآفرینی از جمله عوامل مهم در ایجاد اشتغال در آینده کشور می‌باشند.
بنا به اصل ۴۴ از قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، واگذاری به کارگران در صورتی امکان‌پذیر است که به نفع اقتصاد ملی و اسلامی باشد و حکومت موظف است موارد اساسی و ضوابط واگذاری به کارگران را تعیین کند. این مسئله به تفسیر و اجرای قوانین توسط مقامات اجرایی و قضائی کشور بستگی دارد.
